چین اولین کشوری بود که در جهان استفاده کرد
ماسک هادر زمان های قدیم مردم دربار برای جلوگیری از آلودگی هوا و گرد و غبار شروع به پوشاندن دهان و بینی خود با روسری های ابریشمی می کردند. مارکوپولو در کتاب «سفرهای مارکوپولو» تجربه زندگی هفده ساله خود در چین را شرح داده است. یکی از آنها این است: «در کاخ های سلسله یوان، کسانی که غذا می دادند، دهان و بینی خود را با پارچه های ابریشمی می پوشاندند تا نفس خود را حفظ کنند و به غذا و نوشیدنی دست نزنند». این نوع پارچه ابریشمی پوشاننده دهان و بینی نیز ماسک اصلی است.
در آغاز قرن سیزدهم،
ماسک هافقط در دادگاه چین ظاهر شد. پیشخدمت ها از ماسکی ساخته شده از ابریشم و نخ طلا استفاده کردند تا نفس او به غذای امپراتور سرایت نکند.
در پایان قرن 19،
ماسک هاشروع به استفاده در زمینه پزشکی کرد. پاتولوژیست آلمانی لیج شروع به توصیه کرد که کارکنان پزشکی از پوشش گاز برای جلوگیری از عفونت باکتریایی استفاده کنند.
در آغاز قرن بیستم، ماسک برای اولین بار به یک وسیله ضروری در زندگی عمومی تبدیل شد. آنفولانزای اسپانیایی که جهان را فرا گرفت، حدود 50 میلیون نفر را به کام مرگ کشاند و عموم مردم مجبور بودند از ماسک برای جلوگیری از این ویروس استفاده کنند.
در اواسط تا اواخر قرن بیستم، استفاده در مقیاس وسیع از ماسک به طور قابل توجهی مکرر بود.
ماسک هادر همه گیری های قبلی ثبت شده در تاریخ چندین بار نقش مهمی در پیشگیری و جلوگیری از انتشار میکروب ها ایفا کرده اند.
در مارس 1897، مدیچی های آلمانی روشی را معرفی کردند که برای جلوگیری از هجوم باکتری ها، دهان و بینی را با گاز می پوشاندند. بعداً شخصی یک ماسک گازی شش لایه درست کرد که روی یقه آن دوخته می‌شد و هنگام استفاده روی بینی و دهان را می‌پوشاند. با این حال، این نوع ماسک ها باید با دست نگه داشته شوند، که بسیار ناخوشایند بود. بعداً شخصی روشی ابداع کرد که از بند برای بستن گوش استفاده می کرد که به نوعی تبدیل شد
ماسک هاکه مردم اغلب استفاده می کنند.
در سال 1910، زمانی که طاعون شمال شرقی در هاربین چین شیوع پیدا کرد، دکتر وو لیانده، معاون ناظر آن زمان دانشکده پزشکی ارتش Beiyang، "نقاب وو" را اختراع کرد.
